Περί ασύλου ο λόγος…
Τα τελευταία χρόνια με τα μεγαλειώδη εκπαιδευτικά και εργασιακά κινήματα και την νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη ήρθε στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής η δυναμική των αγώνων αυτών που όντας ανατρεπτικοί στο περιεχόμενο και τη μορφή μπορούν και δημιουργούν ρωγμές στα καλογυαλισμένα σχέδια αναδιάρθρωσης. Απάντηση του αστικού συνασπισμού εξουσίας δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την ωμή καταστολή, αφενός, και το χτύπημα σε όλα τα κεκτημένα των «από κάτω» που τους επιτρέπουν να αρθρώνουν αντιστάσεις και να εξελίσσουν την πάλη τους αφετέρου. Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και η εκστρατεία ενάντια στο άσυλο που σθεναρά προωθούν Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ αλλά και αρκετοί καλοθελητές των ΜΜΕ. Στην επίθεση αυτή εμείς δεν βλέπουμε παρά άλλη μια επίθεση στα δικαιώματα της νεολαίας και στην δυνατότητά να προβαίνει σε κινητοποιήσεις. Η «δημοκρατία της καταστολής» και περιστολής δικαιωμάτων και ελευθεριών δεν μπορούν να δέχονται την ύπαρξη του ασύλου.
Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν αποτελεί παραχώρηση καμίας κυβέρνησης ούτε απλό νομοθέτημα που διασφαλίζει την «ομαλή» ακαδημαϊκή λειτουργία. Αντίθετα είναι μία δημοκρατική κατάκτηση με πανκοινωνική σημασία που πάρθηκε μέσα από αιματηρούς αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων, όταν αυτοί βγαίνοντας στο δρόμο να διεκδικήσουν είχαν να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις καταστολής και την αστυνομική βαρβαρότητα καθώς και παρακρατικές και φασιστικές ομάδες (ΜΑΤ, χρυσή αυγή, ασφάλεια, τραμπούκους τη οννεδ). Οι κοινωνικοί αγώνες πάντα ήταν συνδεδεμένοι με τους πανεπιστημιακούς χώρους όπου το κίνημα είχε την δυνατότητα να βρει «ασφάλεια», να διεξάγει τις διαδικασίες συντονισμού του, να λειτουργήσει κέντρα αγώνα και αντιπληροφόρησης. Το άσυλο από την μεταπολίτευση και μετά αποτέλεσε την κοιτίδα γύρω από την οποία, τόσο χωροταξικά όσο και συμβολικά, αναπτύχθηκαν όλα τα πολιτικά ανατρεπτικά κινήματα, ένα πάντα προωθητικό στοιχείο στους αγώνες μας ένα σύμβολο ανεξαρτησίας του κινήματος από τους μηχανισμούς του κράτους. Από όλα αυτά δεν μοιάζει καθόλου περίεργο που η κατάργηση του βρίσκεται στην κορφή της αντιδραστικής ατζέντας όλα τα τελευταία χρόνια.
Στο άσυλο είναι που λαμβάνουν χώρα κάποιες από τις σπουδαιότερες διεργασίες του φοιτητικού κινήματος. Εκεί γίνονται οι συλλογικές διαδικασίες όπως οι Γενικές Συνελεύσεις και εκεί είναι που υλοποιούνται κατά ένα μέρος τους οι αποφάσεις όπως οι καταλήψεις οι μαζικές συλλογικές παραστάσεις διαμαρτυρίας σε όργανα συνδιοίκησης, η αναστολή των εκπαιδευτικών, ερευνητικών και επιχειρηματικών λειτουργιών των πανεπιστημίων. Μια ΓΣ δηλαδή που καταλήγει σε αγωνιστική απόφαση που μπορεί εν δυνάμει να θεωρηθεί παράνομη, απουσία του ασύλου, μπορεί να οδηγήσει σε επέμβαση της αστυνομίας! Είναι ξεκάθαρο δηλαδή πως το άσυλο είναι αυτό που διασφαλίζει την υιοθέτηση ριζοσπαστικών μορφών πάλης που αμφισβητούν έμπρακτα την πολιτική των διαφόρων κυβερνήσεων και πολύ πιθανόν να κινούνται στα όρια της αστικής νομιμότητας. Οι χώροι των πανεπιστημίων είναι αυτοί που επίσης αποτέλεσαν το καταφύγιο χιλιάδων διαδηλωτών όταν μετά τη λήξη πολλών πορειών βρέθηκαν εκεί κυνηγημένοι από της δυνάμεις καταστολής. Ειδικά σε περιόδους έντασης του κινήματος όταν και η καταστολή αναβαθμίζεται η διασφάλιση της δυνατότητας ασφαλούς κατάληξης της πορείας αποτελεί πρώτιστο μέλημα του κινήματος. Τέλος στο άσυλο είναι εκεί κάθε φορά διεξάγεται το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων (καθώς και συντονιστικά σωματείων και μαθητών) που αποτελεί ένα καίριο πολιτικό νεύρο του φοιτητικού κινήματος και το οποίο πολλές φορές συνεδρίαζε σε χώρο περικυκλωμένο από την αστυνομία και βομβαρδισμένο από δακρυγόνα. Δηλαδή το άσυλο αποτελεί καταλύτη πολιτικοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης σε χώρους που ανθεί και ενσαρκώνεται η πολιτική διαπάλη, όπου πραγματικά υπάρχει ελευθερία ιδεών και προστατεύεται η κοινωνική έκφραση.
Τέλος δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στις «αστείες» αναφορές που προσπαθούν να φορτώσουν στο άσυλο διάφορες ποινικές ενέργειες (ναρκωτικά όπλα κτλ) ή άλλες πράξεις βίας, οι οποίες αφενός συμβαίνουν και σε πολλούς άλλους χώρους (και άρα η ταύτισή τους με το άσυλο είναι άτοπη) και αφετέρου δεν έχουν καμία σχέση με το πολιτικό νόημα του ασύλου που υπερασπιζόμαστε και πολλές φορές δε λειτουργούν ξεκάθαρα προβοκατόρικα.
Εν κατακλείδι η αναίρεση της δυνατότητας του ασύλου να λειτουργεί σαν εφαλτήριο αγώνων «διαπαιδαγωγεί» την πλειοψηφία των φοιτητών στην υποταγή και στην ένταξη τους τελικά τόσο στην κοινωνική πραγματικότητα όσο και στην παραγωγή με τους όρους που θέλει το κεφάλαιο. Αποκτά δε σε αυτή τη φάση ιδιαίτερη σημασία για το κεφάλαιο, το οποίο κατανοεί τη σύνδεσή του με τους αγώνες και το πολιτικό τους νεύρο, εντάσσοντάς την κατάργησή του σε ένα συνολικό σχέδιο σαρώματος των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν αποτελεί παραχώρηση καμίας κυβέρνησης ούτε απλό νομοθέτημα που διασφαλίζει την «ομαλή» ακαδημαϊκή λειτουργία. Αντίθετα είναι μία δημοκρατική κατάκτηση με πανκοινωνική σημασία που πάρθηκε μέσα από αιματηρούς αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων, όταν αυτοί βγαίνοντας στο δρόμο να διεκδικήσουν είχαν να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις καταστολής και την αστυνομική βαρβαρότητα καθώς και παρακρατικές και φασιστικές ομάδες (ΜΑΤ, χρυσή αυγή, ασφάλεια, τραμπούκους τη οννεδ). Οι κοινωνικοί αγώνες πάντα ήταν συνδεδεμένοι με τους πανεπιστημιακούς χώρους όπου το κίνημα είχε την δυνατότητα να βρει «ασφάλεια», να διεξάγει τις διαδικασίες συντονισμού του, να λειτουργήσει κέντρα αγώνα και αντιπληροφόρησης. Το άσυλο από την μεταπολίτευση και μετά αποτέλεσε την κοιτίδα γύρω από την οποία, τόσο χωροταξικά όσο και συμβολικά, αναπτύχθηκαν όλα τα πολιτικά ανατρεπτικά κινήματα, ένα πάντα προωθητικό στοιχείο στους αγώνες μας ένα σύμβολο ανεξαρτησίας του κινήματος από τους μηχανισμούς του κράτους. Από όλα αυτά δεν μοιάζει καθόλου περίεργο που η κατάργηση του βρίσκεται στην κορφή της αντιδραστικής ατζέντας όλα τα τελευταία χρόνια.
Στο άσυλο είναι που λαμβάνουν χώρα κάποιες από τις σπουδαιότερες διεργασίες του φοιτητικού κινήματος. Εκεί γίνονται οι συλλογικές διαδικασίες όπως οι Γενικές Συνελεύσεις και εκεί είναι που υλοποιούνται κατά ένα μέρος τους οι αποφάσεις όπως οι καταλήψεις οι μαζικές συλλογικές παραστάσεις διαμαρτυρίας σε όργανα συνδιοίκησης, η αναστολή των εκπαιδευτικών, ερευνητικών και επιχειρηματικών λειτουργιών των πανεπιστημίων. Μια ΓΣ δηλαδή που καταλήγει σε αγωνιστική απόφαση που μπορεί εν δυνάμει να θεωρηθεί παράνομη, απουσία του ασύλου, μπορεί να οδηγήσει σε επέμβαση της αστυνομίας! Είναι ξεκάθαρο δηλαδή πως το άσυλο είναι αυτό που διασφαλίζει την υιοθέτηση ριζοσπαστικών μορφών πάλης που αμφισβητούν έμπρακτα την πολιτική των διαφόρων κυβερνήσεων και πολύ πιθανόν να κινούνται στα όρια της αστικής νομιμότητας. Οι χώροι των πανεπιστημίων είναι αυτοί που επίσης αποτέλεσαν το καταφύγιο χιλιάδων διαδηλωτών όταν μετά τη λήξη πολλών πορειών βρέθηκαν εκεί κυνηγημένοι από της δυνάμεις καταστολής. Ειδικά σε περιόδους έντασης του κινήματος όταν και η καταστολή αναβαθμίζεται η διασφάλιση της δυνατότητας ασφαλούς κατάληξης της πορείας αποτελεί πρώτιστο μέλημα του κινήματος. Τέλος στο άσυλο είναι εκεί κάθε φορά διεξάγεται το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων (καθώς και συντονιστικά σωματείων και μαθητών) που αποτελεί ένα καίριο πολιτικό νεύρο του φοιτητικού κινήματος και το οποίο πολλές φορές συνεδρίαζε σε χώρο περικυκλωμένο από την αστυνομία και βομβαρδισμένο από δακρυγόνα. Δηλαδή το άσυλο αποτελεί καταλύτη πολιτικοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης σε χώρους που ανθεί και ενσαρκώνεται η πολιτική διαπάλη, όπου πραγματικά υπάρχει ελευθερία ιδεών και προστατεύεται η κοινωνική έκφραση.
Τέλος δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στις «αστείες» αναφορές που προσπαθούν να φορτώσουν στο άσυλο διάφορες ποινικές ενέργειες (ναρκωτικά όπλα κτλ) ή άλλες πράξεις βίας, οι οποίες αφενός συμβαίνουν και σε πολλούς άλλους χώρους (και άρα η ταύτισή τους με το άσυλο είναι άτοπη) και αφετέρου δεν έχουν καμία σχέση με το πολιτικό νόημα του ασύλου που υπερασπιζόμαστε και πολλές φορές δε λειτουργούν ξεκάθαρα προβοκατόρικα.
Εν κατακλείδι η αναίρεση της δυνατότητας του ασύλου να λειτουργεί σαν εφαλτήριο αγώνων «διαπαιδαγωγεί» την πλειοψηφία των φοιτητών στην υποταγή και στην ένταξη τους τελικά τόσο στην κοινωνική πραγματικότητα όσο και στην παραγωγή με τους όρους που θέλει το κεφάλαιο. Αποκτά δε σε αυτή τη φάση ιδιαίτερη σημασία για το κεφάλαιο, το οποίο κατανοεί τη σύνδεσή του με τους αγώνες και το πολιτικό τους νεύρο, εντάσσοντάς την κατάργησή του σε ένα συνολικό σχέδιο σαρώματος των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Κατω τα χέρια από το άσυλο
το άσυλο ανήκει σε όλο το λαό
το άσυλο ανήκει σε όλο το λαό
