Αγαπητέ πρωτοετή καλώς ήρθες. Για να διαβάζεις αυτές τις γραμμές μάλλον θα έχεις καταφέρει να βρεις το δρόμο ανάμεσα στα σεντόνια αφισών και θα έχεις γλιτώσει (προς στιγμή) από την προθυμία διαφόρων. Πιθανότατα θα είσαι γεμάτος όνειρα για επιστήμη, καριέρα, φοιτητική ζωή. Δυστυχώς η ζωή στον πραγματικό κόσμο δεν είναι έτσι ακριβώς.. Αυτό που ισχύει για τους περισσότερους είναι ένα παρόν τρεξίματος για τα μαθήματα στην καθημερινότητα μας, ειδίκευσης-επιστημονικής αποσύνθεσης στη σχολή, ασφυκτικών πολιτισμικών πλαισίων στον ελεύθερο χρόνο. Ένα μέλλον εργασιακής περιπλάνησης και ανασφάλειας, σε ένα περιβάλλον με όλο και λιγότερα δημοκρατικά δικαιώματα αλλά περισσότερους πολέμους. Καλώς ήρθες στη γενιά των 700€
Ίσως όμως να καταλαβαίνεις και συ ότι η κατάσταση δεν είναι τόσο ρόδινη. Ξέρεις ότι για να καταφέρεις να περάσεις στη σχολή, η οικογένειά σου χρειάστηκε να πληρώσει ένα σωρό λεφτά για ιδιαίτερα και φροντιστήρια, καθώς η ιδιωτική εκπαίδευση είναι πραγματικότητα στα σχολεία. Παράλληλα, βλέπεις τριγύρω σου, ότι η λιτότητα ροκανίζει τους μισθούς, ότι η ανεργία και η δουλειά σε άσχημες συνθήκες διογκώνονται ιδιαίτερα στη νεολαία. Οι μισοί από τους συμμαθητές σου είδαν την πόρτα των δημοσίων πανεπιστημίων και των ΤΕΙ κλειστή, είτε γιατί δεν είχαν να πληρώσουν τα πολυέξοδα φροντιστήρια, είτε λόγω της βάσης του 10. Είναι φανερό ότι τα τελευταία χρόνια, η ζωή των εργαζομένων γίνεται ακόμα πιο δύσκολη, οι μισθοί δε φτάνουν, η ακρίβεια σαρώνει, καταπατούνται ασφαλιστικά δικαιώματα, ιδιωτικοποιούνται τα πάντα. Και η παιδεία βρίσκεται πάντα στο στόχαστρο.
Θα ‘χεις ίσως ακούσει και για τη γενιά των 700 ευρώ. Για τη δικιά μας γενιά μιλάνε. Τι περιμένουν από μας; Να δουλεύουμε για μια ζωή, ίσως και παραπάνω. Αλλά να μη ζούμε καθώς στη πραγματικότητα, δε ζεις με 700 ευρώ. Και αν βέβαια καταφέρεις να βρεις δουλειά. Και τι δουλειά; Να πιάνεις δουλειά το πρωί και να μην ξέρεις τι ώρα θα σχολάσεις, να δουλεύεις όποτε σε «χρειαστεί» το αφεντικό χωρίς σταθερό ωράριο, να δουλεύεις με το «κομμάτι», να είσαι αναγκασμένος να περιπλανιέσαι από την ανεργία στην ημιαπασχόληση, να σε απολύουν και μάλιστα να σου λένε ότι δε θα πάρεις σύνταξη ποτέ, και άμα πάρεις θα ‘ναι ψίχουλα. Να βαφτίζουν τους γονείς μας βολεμένους και τους δημοσίους υπαλλήλους προνομιούχους. Αλλά ξέρεις πως ούτε αυτό ισχύει. Να ρίχνουν το φταίξιμο στους μετανάστες που...μας κλέβουν τις δουλειές. Να προσπαθούν να μας πείσουν δηλαδή πως φταίνε όλοι εκτός από αυτούς, που με τους νόμους και τις διατάξεις τους, υποθηκεύουν το παρόν και το μέλλον ολόκληρης σχεδόν της κοινωνίας!
Αλλά είναι και πολλά άλλα που φρόντισαν να μη μάθεις...ή και να τα μάθεις, εμπλουτισμένα με τόνους λάσπης και ψέμματα...Αυτά έχουν να κάνουν με τις αντιστάσεις που αναπτύσσονται στην κοινωνία, η οποία αντιδρά στην επίθεση που δέχεται. Για τους αγώνες των εργαζομένων ενάντια στον νόμο για το ασφαλιστικό, για τις μαζικότατες πορείες τους, για τους λιμενεργάτες που εδώ και ένα χρόνο παλεύουν ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, για το μαχόμενο φοιτητικό κίνημα των τελευταίων τριών χρόνων, για τις γειτονιές που διεκδικούν πράσινο και ελεύθερους χώρους, για τους χιλιάδες εργαζόμενους που διαδήλωσαν φέτος στη ΔΕΘ. Αγώνες που ήταν και η μόνη πραγματική αντιπολίτευση απέναντι σε όσα μας ετοιμάζουν.
Αγαπητέ πρωτοετή καλωσόρισες στο άλλο πανεπιστήμιο. Καλωσόρισες στο φοιτητικό κίνημα. Σε ένα μέρος που το ατομικό συμφέρον υποτάσσεται στην συλλογική βούληση και στην ομορφιά των συλλογικών αγώνων. Εδώ που οι φοιτητές ρίχνουν νόμους, αποτρέπουν συνταγματικές αναθεωρήσεις, δίνουν όραμα στην κοινωνία. Εδώ που γράφεται η ιστορία: Πολυτεχνείο ’73, Μάης του 68, φοιτητικές καταλήψεις…
Για μια άλλη εργασία-μια ζωή με αξιοπρέπεια
Για μία άλλη παιδεία-μια παιδεία της κοινωνικής χειραφέτησης και της ανατροπής.
Για μια άλλη κοινωνία..
