Μ. Κατσαρός: "Κατά Σαδουκαίων"
Με σιωπηλό τρόπο και χωρίς σχεδόν κανένας να έχει ενημερωθεί για το τι γίνεται, προκηρύχτηκαν στην σχολή μας εκλογές για την ανάδειξη νέων προεδρικών αρχών, για δεύτερη φορά με το νέο νόμο πλαίσιο της Γιαννάκου και με καθολική συμμετοχή των φοιτητών. Θέμα ιδιαίτερα σημαντικό από μόνο του το οποίο μας δίνει την αφορμή να ανοίξουμε δυο κομβικά κατά την γνώμη μας ζητήματα: Το ζήτημα των διοίκησης γενικά στο πανεπιστήμιο και το ζήτημα της εφαρμογής στην πράξη κομματιών της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και των συνεπειών που έχουν αυτές.
Αυτές του τύπου η εκλογή είναι κάτι θετικό που χτυπά την διαφθορα;
Με βάση τον προηγούμενο νόμο στην εκλογή του πρύτανη, από το σύνολο των φοιτητών συμμετείχαν μόνο ένας αριθμός εκπροσώπων από κάθε παράταξη με βάση το ποσοστό που συγκέντρωναν αυτές στις φοιτητικές εκλογές. Όμως ο νέος νόμος πλαίσιο έρχεται να εισάγει την καθολική ψηφοφορία των φοιτητών με τους υπέρμαχους του να διαμηνύουν πως αποτελεί ένα μέτρο αποθέωσης της δημοκρατίας που θα εξαλείψει και τα όποια φαινόμενα διαπλοκής υπήρχαν. Είναι όμως έτσι τα πράγματα έτσι; Εμείς πιστεύουμε κατηγορηματικά πως όχι. Με αυτό το μέτρο οι πρυτάνεις, όργανα εξ' ορισμού της κυβέρνησης και του Υπ. Παιδείας, αποκτούν υπερεξουσίες. Από τη στιγμή που θα τους έχει εκλέξει το σύνολο των φοιτητών θα μπορούν να προχωρήσουν σε εφαρμογή των εκάστοτε αντιδραστικών επιλογών τους χωρίς να λαμβάνουν υπόψη και να δεσμεύονται στις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων των φοιτητικών συλλόγων. Παράλληλα η διαπλοκή δεν καταργείται, αφού από παραταξιακή γίνεται ατομική, με τον κάθε φοιτητή. Τα τσατσώματα όχι μόνο δεν υποχωρούν αλλά εντείνονται. Η ανάπτυξη πελατειακών σχέσεων με το καθηγητικό κατεστημένο (μέχρι τώρα «προνόμιο» των καθεστωτικών παρατάξεων) και γενικότερα τα φαινόμενα διαπλοκής, διαχέονται πλέον στη βάση του φοιτητικού σώματος. Χαρακτηριστικά είναι τα περιστατικά υποψήφιοι πρυτάνεις να επιζητούν τη στήριξη φοιτητών στις κάλπες τάζοντας “βαθμούς με πετραχήλια”. Μπορεί τέτοια φαινόμενα να μην έχουν γίνει έντονα στην σχολή μας, παρόλα αυτά σε άλλα ιδρύματα αυτά τα «πάρε-δώσε» είναι δεδομένα.
Είναι κάτι πραγματικά δημοκρατικό;
Το νέο μοντέλο εκλογής διοικητικών αρχών δεν είναι γενικά δίκαιο και δημοκρατικό, δεν επιλύει προβλήματα αλλά δημιουργεί νέα, σημαντικότερα. Δεν εκχωρεί απλώς μια κάποια εξουσία στις παρατάξεις, όπως γινόταν παλιά, αλλά θέτει εν αμφίβολο την δυνατότητα των φοιτητών να αυτοκαθορίζονται σε ότι τους αφορά αφού μέσω της καθολικής ψηφοφορίας δίδουν περισσότερες θεσμικές εξουσίες στα διοικητικά όργανα. Έτσι για παράδειγμα, την επόμενη φορά που οι φοιτητές θα διεκδικήσουν κάτι από τον πρόεδρο αυτός νομιμοποιείται να τους αγνοήσει αφού, όντας ψηφισμένος από αυτούς, θα μπορεί να τους εκπροσωπεί και να αποφασίζει για αυτούς. Δεν είναι καν δημοκρατικό, γιατί σε καμιά περίπτωση δεν είναι δημοκρατικό να έχεις το δικαίωμα του εκλέγειν και όχι του εκλέγεσθαι. Επιπλέον, η ψήφος των φοιτητών δεν μετράει ισότιμα με τις ψήφους άλλων μελών της πνεπιστημιακής κοινότητας, αλλά έχει συντελεστή βαρύτητας 0,4.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε και υπερασπιζόμαστε το παλιό μοντέλο. Ως ΕΑΑΚ και με τον προηγούμενο νόμο είχαμε επιλέξει να απέχουμε απο τα διοικητικά όργανα και ουδέποτε δεν παρέμβαμε σε συγκλητους και τμήματα με όρους συνδιαχείρησης. Πάντοτε ήμασταν ενάντια σε κάθε προσπάθεια και σε κάθε θεσμό συνδιοίκησης και αυτό γιατί έχουμε μια ριζικά διαφορετική αντίληψη για την δημοκρατία μέσα στο πανεπιστήμιο. Ο πραγματικά δημοκρατικός τρόπος για να αποφασίζουν οι φοιτητές είναι μέσω των γενικών τους συνελεύσεων και όχι μέσω αντιπροσώπων, πρυτάνεων και προέδρων. Ο πραγματικά δημοκρατικός τρόπος να διοικούνται τα ιδρύματα είναι όταν εκφράζεται η βούληση, και όταν βγαίνουν στο προσκήνιο οι ανάγκες των φοιτητών και των εργαζομένων. Η εξουσία μέσα στα ιδρύματα πρέπει να είναι στα όργανα του κινήματος, στις γενικές συνελεύσεις και όχι στα λαμόγια και τους πολιτηκάντηδες πρόεδρους και πρυτάνεις.
Πολλά πράγματα επίσης αποτυπώνονται στο ότι αυτό που έλαμψε δια της απουσίας του τις ημέρες της προεκλογικής περιόδου αυτών των εκλογών, αλλά και γενικότερα από όλες τις παρόμοιες διαδικασίες ήταν μια τοποθέτηση για τα θέματα που αφορούν πραγματικά τους φοιτητές: Τους αντεκπαιδευτικούς νόμους, το ζήτημα το ασύλου, αυτό της φοιτητικής μέριμνας και της διάσπασης των ενιαίων πτυχίων το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων και Συνθήκη της Μπολόνια. Ούτε μια τοποθέτηση επίσης και για τα οξυμένα κοινωνικά ζητήματα, της αντιλαϊκής επίθεσης και τη κατάσταση στην αγορά εργασίας.
Σε αυτήν την διαδικασία είναι σημαντικό να σταλθεί μήνυμα ανυπακοής από τους φοιτητές προς το υπουργείο. Ένα μήνυμα που θα λέει ότι δεν ξεχνάμε τον νόμο πλαίσιο, τον νόμο που το φοιτητικό κίνημα έδωσε τόσα πολλά για να μην περάσει. Ένα μήνυμα ότι δεν μασάμε το «κουτόχορτο» περι δημοκρατικότητας. Ένα μήνυμα ότι στεκόμαστε αταλάντευτα με την μεριά του κινήματος και των Γενικών συνελεύσεων.
Να στείλουμε μήνυμα ανυπακοής
Να απέχουμε μαζικά από τις προεδρικές
Να απέχουμε μαζικά από τις προεδρικές
