Κοιμάσαι με κρατικά, ξυπνάς με ιδιωτικά

Το καλοκαίρι, η κυβέρνηση της ΝΔ ψήφισε την αναγνώριση των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών, ενέργεια που ανοίγει το δρόμο για την καταστρατήγηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, ουσιαστικά υπέρ της κοινοτικής οδηγίας 36/05, σύμφωνα με την οποία πρέπει να χορηγούνται επαγγελματικά δικαιώματα στους πτυχιούχους των ελληνικών κολεγίων που συνεργάζονται με ευρωπαϊκά ιδρύματα. Βέβαια αυτή την οδηγία που η κυβέρνηση παρουσιάζει σαν δαμόκλειο σπάθη από την ΕΕ, την είχε προτείνει στην ευρωβουλή ο Κ.Χατζηδάκης, σημερινός υπουργός της κυβέρνησης. Για να ολοκληρωθεί η διαδικασία αυτή χρειάζεται ,όμως, να ψηφιστεί στη Βουλή και η ισοτίμηση των ΑΕΙ με τα ΚΕΣ, πράγμα που το φοιτητικό κίνημα έχει πετύχει να μην συμβεί. Γι’αυτή τη μη συμμόρφωση, την Πέμπτη 23/10 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επέβαλε πρόστιμο στην Ελλάδα και η κυβέρνηση διαβεβαίωσε ότι θα εντάξει την κοινοτική οδηγία στο εθνικό δίκαιο το 2009 ( την ίδια στιγμή σε θέματα οικολογίας το κράτος επιλέγει να πληρώνει πρόστιμα από το να εφαρμόζει τις οδηγίες) . Ουσιαστικά μιλάμε για την ισοτίμηση της ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με τα ΑΕΙ, μέσω της αναγνώρισης των πτυχίων των κολεγίων ως ισότιμων με αυτά των δημοσίων πανεπιστημίων.

Τους απόφοιτους των ΚΕΣ, που τώρα χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να δείξει ότι πιέζεται για την αναγνώριση, τους πέταξε από την δημόσια εκπαίδευση πριν μερικά χρόνια, όπως κάνει και τώρα πιο έντονα με τη βάση του 10. Τα ίδια παιδιά που κάποτε κρίθηκαν ανάξια να σπουδάσουν και κατέφυγαν στην πολυδάπανη ιδιωτική εκπαίδευση, τώρα κρίνονται άξια της παροχής ισότιμου διπλώματος με αυτό των ΑΕΙ. Προφανώς η κυβέρνηση δεν κόπτεται για την εξασφάλιση των αποφοίτων των κολεγίων, αλλά για την ισοπέδωση των δικαιωμάτων όλης της νεολαίας με την κατάργηση των επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων, μέσω της εξίσωσης τους προς τα κάτω και των δύο.

Είναι σαφές ότι η ισοτίμηση των κολεγίων με τα ΑΕΙ, θα δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα όχι μόνο στους χιλιάδες αποφοίτους, αλλά και στην ίδια τη λειτουργία των ΑΕΙ. Στο άμεσο μέλλον η κυβέρνηση θα θελήσει να εφαρμόσει τον ψηφισμένο νόμο της Αξιολόγησης των πανεπιστημίων. Ο νόμος θέτει ενιαία κριτήρια αξιολόγησης δημόσιων και ιδιωτικών ιδρυμάτων (όλα τα έχουν προβλέψει) και ύστερα χρηματοδότηση από το κράτος σύμφωνα με την κατάταξη τους. Αυτό σημαίνει ότι τα ιδιωτικά ιδρύματα απολαμβάνοντας υψηλότερες βαθμολογίες στη κλίμακα μέτρησης -αφού είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα των ευρωπαϊκών οδηγιών- θα πιέζουν τα δημόσια να εναρμονίζονται με αυτά σε όλα τα επίπεδα (στα δίδακτρα, στα προγράμματα σπουδών, στους εσωτερικούς κανονισμούς, κ.λπ.). Με λίγα λόγια, δεν μπορεί να λειτουργούν δύο τύποι πανεπιστημίων. Η νομιμοποίηση ιδιωτικών πανεπιστημίων πιέζει ασφυκτικά τα δημόσια ΑΕΙ–ΤΕΙ να λειτουργήσουν σύμφωνα με τα ιδιωτικο-οικονομικά και επιχειρηματικά κριτήρια προκειμένου να ανταγωνιστούν τα ΚΕΣ ( Αξιολόγηση, Πειθαρχικά Συμβούλια, 4ετή επιχειρησιακά προγράμματα, Manager).

Σε ένα πανεπιστήμιο-σωφρονιστικό ίδρυμα θα “αξιολογούνται” αρνητικά τα συλλογικά μας δικαιώματα και η ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Καταργείται ουσιαστικά το άσυλο, οι γενικές συνελεύσεις και στήνονται πειθαρχικά συμβούλια να κρίνουν τους φοιτητές αν είναι άξιοι να σπουδάσουν μετά την πρώτη στραβή στα μαθήματα ή και να τους τιμωρούν αν αναπτύσσουν πολιτική δράση μέσα στο πανεπιστήμιο. Στην πραγματικότητα μιλάμε για ένα πανεπιστήμιο στα μέτρα του σχολείου, όπου ο διευθυντής-πρύτανης-manager είναι ο απόλυτος άρχοντας και οι αποφάσεις των ΓΣ των φοιτητών δεν θα παίζουν κανένα ρόλο.

Η ανταγωνιστικότητα, που είναι και στη μόδα, θα επιβάλει ένα μοντέλο πανεπιστημίου που αυτό σίγουρα δεν θα είναι το δημόσιο και δωρεάν προσανατολισμένο στις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας, αλλά ένα μοντέλο όπου ο τεμαχισμός της εκπαίδευσης σε επιμέρους κομμάτια, κύκλους και ευέλικτες δομές ενθαρρύνει όλους τους ατομικούς δρόμους «μάθησης» και απόκτησης προσόντων, δείχνοντας στον φοιτητή το μοντέλο του αυριανού εργαζόμενου-σκλάβου των αφεντικών.

Μπροστά σε αυτό το πραξικόπημα της κυβέρνησης στην δημόσια εκπαίδευση, η Πρυτανεία θεωρεί ότι η ισοτίμηση του πτυχίου του ΕΜΠ με Master, εξασφαλίζει τους αποφοίτους του ιδρύματος στην αγορά εργασίας. Πιστεύει ότι έτσι θα καταφέρει να λύσει τα προβλήματα τους. Αυτή η τακτική του καρότου και του μαστίγιου που υλοποιεί η πρυτανεία μαζί με το υπουργείο μόνο στόχο έχει, με την κατοχύρωση των πτυχίων του ΕΜΠ σαν Master να ξεκινήσει η διαδικασία για το σπάσιμο των ενιαίων 5ετών σπουδών σε 2 κύκλους σπουδών (3+2 κλπ) της ειδίκευσης και των πιστωτικών μονάδων, θέτοντας τις βάσεις για εφαρμογή νόμων όπως η Αξιολόγηση, τα ΙΔΒΕ, ο ΔΟΑΤΑΠ. Επιπλέον, εισάγοντας νέα εξεταστικά φίλτρα μέσα στο πανεπιστήμιο(από bachelor σε master) και βάζοντας στο μέλλον περαιτέρω ταξικούς φραγμούς στις σπουδές μας (δίδακτρα), αντιλαμβανόμαστε ότι η ολοκλήρωση των 2 κύκλων σπουδών θα είναι προνόμιο των λίγων. Έτσι οι περισσότεροι φοιτητές θα αποφοιτούν με Bachelor, μη έχοντας καμία επαγγελματική και εργασιακή κατοχύρωση, οπότε θα είναι πιο “ανταγωνιστικοί” και “ευέλικτοι” κατά το κεφάλαιο ή φτηνοί και αναλώσιμοι για τους εργοδότες στην πραγματικότητα.

Λέμε όχι στο Master που παρουσιάζεται σαν σωτήρας της δημόσιας εκπαίδευσης
· Καταδικάζει σε διάσπαση τις ενιαίες 5ετείς σπουδές και τα κατοχυρωμένα δικαιώματα μας
· μας οδηγεί στην περαιτέρω ειδίκευσης των σπουδών μας, παρέχοντας στην ουσία ένα πτυχίο-ατομικό φάκελο προσόντων
· έρχεται να διασπάσει την ενότητα των φοιτητών στους αγώνες ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, καθώς και στις διεκδικήσεις τους σαν αυριανοί εργαζόμενοι, βάζοντας δέλεαρ για τις 5ετείς σχολές έναντι των 4ετών, στην λογική του διαίρει και βασίλευε, ενώ στην πραγματικότητα οι πρώτες δεν κερδίζουν τίποτα.

Διεκδικούμε κατάργηση όλων των μεταπτυχιακών (ΜΔΕ), ενσωμάτωση όλων των εργασιακών και επαγγελματικών δικαιωμάτων σε 4ετείς και 5ετείς σχολές στο πτυχίο.
Διεκδικούμε κατάργηση των ΚΕΣ, ΚΕΚ, ΙΕΚ και μη ενσωμάτωση της οδηγίας 36/05. Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση για όλους με ελεύθερη πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο χωρίς εξεταστικούς και ταξικούς φραγμούς, ύστερα από ένα ενιαίο 12χρονο σχολείο.

Δεν γίνεται να αναθέτουμε την διεκδίκηση των όρων με τους οποίους θα σπουδάσουμε, θα εργαστούμε και θα ζήσουμε σε άλλους, δεν γίνεται να τους παζαρεύουμε με κανέναν. Δεν αρκεί η αριστερή γκρίνια, τα έδρανα της Βουλής δεν δημιουργούν προϋποθέσεις ανατροπής των αντιεκπαιδευτικών-αντεργατικών νόμων. Δε συμβάλει στην ανάπτυξη νικηφόρων αγώνων το να μιλάει ο ΣΥΝ στη Βουλή ως εκπρόσωπος του κινήματος όταν στηρίζει χυδαίες αντεργατικές διατάξεις στην ΕΕ και στα πανεπιστήμια βοηθάει, μέσω των καθηγητών του, στην εφαρμογή του νέου Νόμου-Πλαίσιο. Δε συμβάλει ούτε η ΠΚΣ με τον φόβο και την άρνηση της απέναντι στην αναγκαιότητα αριστερού ριζοσπαστικού κινήματος στις σχολές και την κοινωνία, αμεσοδημοκρατικού και μαχητικού, που μιλάει εξ’αρχής για χαμένους αγώνες και καλεί σε συσπείρωση γύρω από τον εαυτό της. Ούτε ή ΔΑΠ που κατηγορεί για την κατάσταση το φοιτητικό κίνημα που δεν επέτρεψε την αναθεώρηση του αρθ.16, ζητάει Master για τα “δικά μας παιδιά”, και προωθεί εν τέλει την κυβερνητική πολιτική μέσα στα πανεπιστήμια.

Το κίνημα όλο το προηγούμενο διάστημα επέλεξε να μη συμμετάσχει στο στημένο τους διάλογο και να κερδίσει όχι παρακαλώντας, αλλά εκβιάζοντας το πολιτικό σύστημα με τη μαχητικότητα και την αποφασιστικότητά του. Είναι σαφές πως το ζήτημα της αναγνώρισης των ΚΕΣ, των αντιεκπαιδευτικών-αντεργατικών μεταρρυθμίσεων συνολικά, αφορά όλους τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Τώρα είναι η ώρα για την συνάντηση του φοιτητικού κινήματος με τα υπόλοιπα κομμάτια της εκπαίδευσης (μαθητές, δάσκαλοι, καθηγητές) καθώς και με όλο τον κόσμο της εργασίας, για την ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος για την απόκρουση και την ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης, του ΠΑΣΟΚ, της ΕΕ σε εκπαίδευση, εργασία, δημοκρατικά δικαιώματα.

Αριστερή Ριζοσπαστική Συσπείρωση – ΕΑΑΚ